Bəzən bir məktub bütün həyatı alt-üst edə bilər. Gözlənilmədən gəlir — hesab-fakturalar və reklam vərəqələri arasında — və ürəyin daha sürətlə döyünməsinə səbəb olur. Mən də bu yaxınlarda məhz belə bir məktub aldım. Zərfin üzərində uşaq xətti ilə yazılmışdı: “Baba Ben üçün”.
Uzun müddət zərfə baxdım, onu açmağa cəsarət tapa bilmədim. İçəridə oxuduğum ad məni dərhal ağrılar və cavabsız qalan hisslərlə dolu keçmişə apardı. Zərfin kənarını ehtiyatla cırdım və oxumağa başladım.
“Salam, baba! Mənim adım Nuhdur. 6 yaşım var. Sən mənim yeganə qalan ailəmsən…”
Qızım Lili-ni sonuncu dəfə görəndən 13 il keçib. O zaman onun cəmi 12 yaşı var idi, və anası — mənim keçmiş həyat yoldaşım Melisa — çətin bir qərar verərək onu özü ilə apardı.
Əlaqəni saxlamağa çalışırdım — məktublar yazırdım, zəng edirdim. Amma illər keçdikcə bu bağ zəifləyirdi və nəhayət tamamilə kəsildi. Mən incimirəm. Hər bir ailənin öz çətinlikləri olur, və bəzən ağrı insanları düşündüyümüzdən daha çox uzaqlaşdırır.
Həyatımı yenidən qurmağa başladım. Kiçik bir tikinti şirkəti yaratdım, sağlamlığıma diqqət yetirdim, tək yaşamağı öyrəndim. Amma qızıma qovuşmaq ümidi məni heç vaxt tərk etmədi.
Və illər sonra — o məktub. Nuhdan.
Yazmışdı ki, indi böyüklərin onun kimi uşaqlara kömək etdiyi təhlükəsiz bir yerdə yaşayır. Anlatdı ki, anası Lili bir dəfə babasından danışıb və o da məni tapmaq qərarına gəlib. Onun köhnə gündəliyində adımı tapıb və tərbiyəçilərin köməyi ilə mənə məktub yazıb.
Və sonda elə sözlər yazmışdı ki, məni dərin-dərin sarsıtdı:
“Zəhmət olmasa, gəl məni apar.”
Bir an belə tərəddüd etmədim. Artıq ertəsi gün yolda idim — varlığından xəbərim olmayan, amma bir anda həyatımın ən vacib insanına çevrilən nəvəmin yanına.
Mərkəzdə məni xanım Karter qarşıladı — mehriban baxışlı, səmimi və isti bir qadın. O mənə danışdı ki, Lili çətin bir vəziyyətə düşüb. Oğlu üçün əlinə gələn hər şeyi etsə də, arxasında dayanan heç kim olmayıb.
Bir anda çətin və ağrılı bir qərar verməli olub və oğlunu onu qorumağı bacaran insanlara etibar edib. Məhz orada Nuh babası haqqında eşidib — və məni tapmaq qərarına gəlib.
Onu gördüyüm an ürəyim sıxıldı. Açıq sarı saçlar, cızılmış diz və mavi gözlər — tam Lili kimi. Əlində oyuncaq bir maşın tutmuşdu və mənə ümidlə, amma çəkinərək baxırdı.
— Salam — pıçıldadı.
— Salam, Nuh — dedim, qarşısında diz çökərək. — Mən sənin babanam.
Bir anlıq susdu, sonra üzündə parlaq bir təbəssüm yarandı:
— Gəldin! — deyə qışqırdı və boynuma sarıldı.
Bu an bütün köhnə incikliklər və gileylər mənasını itirdi. Qarşımda ailəyə ehtiyacı olan bir uşaq dayanırdı. Və anladım: o artıq tək deyil. Mən də — tək deyiləm.
Ona dedim ki, onu özümlə aparmaq istəyirəm. Xanım Karter izah etdi ki, bunun üçün rəsmi prosedurlar — sənədlər, yoxlamalar, qohumluğun təsdiqi — lazımdır. Bu vaxt ala bilər, amma ümid var.
İndi onun üçün otaq hazırlayıram. İllər sonra ilk dəfədir ki, səhər oyananda günümün mənası olduğunu hiss edirəm.
Nuh həyatımı işıqla doldurdu. Mənə yenidən başlamaq şansı verdi — tikinti ustası kimi yox, etibar oluna biləcək bir baba kimi.
Bəzən həyat bizi sevdiklərimizdən uzaqlaşdırır. Amma elə olur ki, bir məktubla bizi yenidən əsl dəyərlərə qaytarır.
Əgər uzun müddətdir yaxın birinə yazmamısansa — bəlkə elə indi ona hələ də xatırladığını göstərməyin vaxtıdır. Bəzən sadə bir məktub da istiliyi və ümidini qaytara bilər.
Bu hekayə bədii uydurmadır. Hər hansı bir bənzərlik təsadüfidir.
