Ofisdə oturmuşdum, yorğun və tükənmiş. Pəncərənin o tayında yavaş-yavaş axşam düşürdü, səma dərin mavi rəng alırdı. Otaqda səssizlik hökm sürürdü — tək səs lampaların uğultusu və klaviaturanın klikləri idi. Bir neçə saatdır hesabatlar və cədvəllər üzərində işləyirdim, hər hərəkətim getdikcə daha çətinləşirdi.
Çıxmağa hazırlaşarkən qapı səssizcə açıldı — müdürüm Maykl daxil oldu. O, təxminən əlli yaşındadır, həmişə səliqəli geyinmişdir və baxışlarında həmişə ciddi və peşəkarlıq hiss olunurdu. Susqun halda, masamın üstünə yeni tapşırıqlarla dolu qalın bir qovluq qoydu.
— Bu sabah hazır olmalıdır — sakit səslə dedi.
Saatıma baxdım: axşam təxminən səkkiz idi.
— Maykl, səhərdən bəri işləyirəm — izah etməyə çalışdım — mənim üçün həqiqətən çətindir…
O, hətta göz qırpmadı.
— İş gözləyə bilməz.
O, arxasını çevirdi, amma elə bil nəsə əlavə etmək istəyirdi. Ağzını açdı — və susdu.
— Yaxşı. Başqa vaxt — sakit səslə dedi və çıxdı.
Mən kresloda arxaya söykəndim, artan yorğunluğu hiss edirdim. «Bir az daha, düşünürəm, tezliklə hər şey dəyişəcək.»
Sonra maşına minib oturanda telefon zəngini eşitdim. Ekranda dayımcan Cenninin adı göründü — mənim yaxın, danışqan qohumum.
— Alisa! — sevincli səslə dedi. — Məni toyda aparmağı unutmadın, düzdür?
— Hansı toy? — soruşdum, ürəyimin birdən sürətlə döydüyünü hiss edərək.
— Sənin ananın toyuna! Nə demək istədiyimi bilirsən.
Donub qaldım. Ana… ərə gedir?
— Bilmirdin? — dayımcan təəccübləndi.
Özümə inanmayaraq, maşını ananın evinə doğru döndərdim.
Qapını açdı, sanki heç nə dəyişməmişdi — sevimli, rahat xalatında, təzə çay və sümbül qoxusu ilə. Çox isti və yaxın, amma bir az da uzaq.
— Ana, niyə ərə getdiyini mənə demədin? — titrək səsimi idarə etməyə çalışaraq soruşdum.
O, gözlərini aşağı saldı.
— Demək istəyirdim… sadəcə necə deyəcəyimi bilmirdim.
— Heç olmasa dəvət olunmuşam?
Tərəddüd etdi, sonra sakitcə başını yellədi.
— Elə bildim ki, bu cür daha asan olacaq. Onsuz da çox işləyirsən, səni əlavə stressə salmaq istəmədim.
— Mən uşaq deyiləm, ana. Mən sənin qızıyam.
Bana baxdı — gözlərində günahkarlıq, kədər və sevgi qarışmışdı. Özümü saxlaya bilmədim və göz yaşlarımı gizlətmək üçün üzümü çevirdim. Amma içimdə artıq bilirdim — o toyda olacağam.
Demək olar ki, bütün gün keçdi. Rəngarəng şlyapasında və bitib-tükənməyən hekayəsi ilə dayımcan Cennini götürdüm. Amma onu demək olar ki, eşitmirdim, bütün diqqətim sinəmdə güclü döyünən ürəyimdə idi.
Kilsəyə çatdıq. Anam açıq rəngli libasında gözəl görünürdü, bir az həyəcanlı, amma gülümsəyirdi. Onun yanında bəy dayanmışdı.
Maykl.
Mənim müdirim.
Donub qaldım. O, mənə baxdı və zal sanki dondu. Ana hərəkətsiz dayanmışdı.
— Bu sənin işin deyil — deyə pıçıldadı.
— Mənim deyil? — təəccüblə soruşdum. — Onunla işləməyin mənə necə çətin olduğunu bilirdin!
Mayklın rəngi qaçdı.
— Bəlkə getməliyəm? — sakit səslə soruşdu.
— Yox.
Amma artıq çıxışa doğru gedirdi.
Onun arxasınca çölə qaçdım, külək pencəyini yellədirdi.
— Maykl — deyə səsləndim.
O, arxaya döndü.
— Sən haqlı idin. Səninlə ananın arasına girməməli idim.
— Yox, səhv edən mən idim.
Məni təəccüblə baxdı.
— Səndə potensial görürdüm, amma bəzən yanılırdım. Bağışla.
— Sənə qəzəbli idim.
— Haqlı idin.
— Amma kim anamı xoşbəxt edə bilər, buna mən qərar verə bilmərəm.
— Səni incitməkdən qorxurdu — dedi.
— Məni qorumaq istəyirdi.
Susduq. Sonra dedim:
— Ona sən lazımsan. Və sənə də o lazımdır.
Başını tərpətdi və birgə kilsəyə qayıtdıq.
Mərasim bir qədər gec başladı, amma heç kim etiraz etmədi. Mən dayımcan Cenninin yanında oturmuşdum, o əlimi sıxdı.
Qapılar açıldıqda Maykl qayıtmışdı. Anam uzun müddətdir görmədiyim bir şəkildə gülümsədi. Gözlərində sevinc parlayırdı.
And içərkən onun adını sevgi və ümidlə söylədi.
Maykl danışaraq birbaşa gözlərimin içinə baxdı:
— Alisə üçün. Onun sayəsində daha yaxşı bir insan oldum.
Bu sözləri qiymətli bir hədiyyə kimi yadda saxladım.
Daha sonra, lampaların işığında və ev yeməklərinin qoxusu içində keçirilən bayram şam yeməyi zamanı anam məni qucaqladı.
— Mənə inciməmisən?
— Xeyr, sən buna layiqsən — pıçıldadım.
O, alnımdan öpdü.
— Sən də.
Həmin axşam anam ərə getdi.
Amma uzun zamandan bəri ilk dəfə özümü tənha hiss etmirdim.
Hiss etdim ki, onu yenidən tapmışam.
