Qayınanam DNT testinin zərfini uzun bir mübarizədə qazanılmış qənimət kimi yellədirdi. Mən isə qarşısında sakitcə oturmuşdum, ilk dəfə anlayaraq ki, bu axşam dağılacaq olan mənim illüziyam deyil, onun diqqətlə qurduğu ideal ailə obrazıdır.
Ailə oyunları
O axşam bayram olmalı idi — ildönümümüz, ailəvi şam yeməyi, sevinmək üçün səbəb. Masada qədəhlər dayanmışdı, şamlar şüşədə əks olunurdu, uşaqların gülüşü eşidilirdi. Hər şey gözəl bir filmdəki kimi idi — ta ki, qayınanam çantasından ağ bir zərf çıxarana qədər.
“Yaxşı, Lukas, aç,” — dedi o, şirin, amma soyuq səslə, hər zaman arxasında polad gizlənən bir tonla. “Düşünürəm ki, artıq hamı həqiqəti bilməlidir.”
Birdən otaq soyudu. Hətta hava da sıxlaşmış kimi oldu. Ərim Lukas mənə baxdı — qeyri-müəyyən, günahkarcasına, sanki içində nə olduğunu artıq bilirdi. Mən sadəcə başımla işarə etdim. Qoy açsın. Qoy həqiqət üzə çıxsın.
O, bıçaq götürüb zərfin kənarını yavaşca kəsdi. Heç kim tərpənmədi. Hətta uşaqlar da böyüklərin gərginliyini hiss edib dondu.
Ayağa qalxdım.
“Dayan, Lukas. Oxumazdan əvvəl, sənin anana bir sualım var.”
Adətən özündən əmin və soyuqqanlı olan Marqaret birdən rəngini itirdi. Zərfi tutduğu əli əsirdi. Dodaqları tərpənirdi, amma söz çıxmırdı.
O, planının dağılmaqda olduğunu başa düşdü. İndi isə o, öz tələsinə düşmüşdü.
“Sizdən xahiş edirəm, Marqaret,” — sakitcə dedim, — “nəyə görə oğlumuz doğulan gün ikinci DNT testini sifariş etmisiniz? Və nə üçün ‘müraciət edən’ qrafasında sizin adınız yazılıb?”
Otaqda bir pıçıltı yayıldı, kimsə qədəhi saldı, qorxmuş nəfəs səsləri eşidildi. Bütün baxışlar ona çevrildi.
İndi hamı bilirdi: o gətirdiyi zərf mənim evliliyimi deyil, onun öz ədəb maskasını dağıdacaqdı.
Lukas çaşqın halda bir mənə, bir də anasına baxdı.
“Ana… bu nə deməkdir?” — sakitcə soruşdu.
“Bu bir anlaşılmazlıqdır,” — o, zorla dedi. — “Mən sadəcə əmin olmaq istədim…”
“Nədə əmin olmaq?” — sözünü kəsdim. — “Uşağın həqiqətən sizin nəvəniz olduğuna? Yoxsa hələ də bizim həyatımıza nəzarət edə biləcəyinizə?”
Otaqda pıçıltı dolaşdı. Qonaqlar gözlərini yerə dikdilər, kimsə stulu çəkdi, başqası boşqabına baxırmış kimi etdi.
Bir addım irəli atdım və sakit, amma qəti səslə dedim:
“Həqiqəti axtarırdınız, Marqaret? Budur o.”
Çantamdan ikinci bir zərf çıxarıb masanın üstünə qoydum.
“Bu, əsl testdir. Siz onu dəyişdirmişdiniz, heç kimin fərqinə varmayacağını düşünərək.”
Lukas zərfi əsən əlləri ilə açdı. Bir neçə saniyəlik sükut — və boğuq bir nəfəs:
“DNT tam uyğun gəlir. Yüz faiz.”
Qayınanam stula çökdü. Onun gözlərində çaşqınlıq, qorxu və bir az da peşmanlıq parladı — amma artıq çox gec idi. Hər kəs həqiqəti görmüşdü.
Mən düzəldim və dedim:
“Həqiqət artıq masanın üzərindədir, istəyirəm ki, bizə sakit yaşamağa icazə verəsiniz. Şübhələrsiz, nəzarətsiz, bu oyunlarsız.”
Heç kim danışmadı. Otaqda qalın, ağır bir sükut hökm sürürdü. Qapı arxasından gələn uşaqların gülüşü isə xatırladırdı ki, həyat, nə olursa olsun, davam edir.
Sonra, qonaqlar getdikdən sonra, Lukas mənə yaxınlaşdı.
“Niyə bunu daha əvvəl demədin?” — sakitcə soruşdu.
“Çünki istədim həqiqət özü danışsın,” — dedim. — “Bəzən sadəcə bir insana öz yalanlarından qurduğu şeyi özü dağıtmağa icazə vermək lazımdır.”
O, əlimdən tutdu və mən hiss etdim ki, bu axşam, ağrılı olsa da, yeni bir başlanğıc idi. Müharibə deyil — azadlıq idi.
O zaman artıq bilirdim: heç bir zərf, heç kimin şübhəsi etimad üzərində qurulanı dağıda bilməz.
