Adi Sosisdə Gözlənilməz Tapıntı
Bəzən qəribə şeylər tamamilə adi vəziyyətlərdə baş verir. Dünən işdən sonra supermarketə girdim — yorğun, ac, uzunmüddətli yemək bişirmək istəyi olmadan. Tanınmış sosis paketini götürdüm — tez bir şey yeyəndə aldığım sosislərdən. Qiymət normal idi, qablaşdırma möhürlənmişdi, hər şey həmişəki kimi görünürdü.
Evə gələndə bir neçə dilim kəsdim, sendviç hazırladım və düşünmədən yedim. Sosislərin qalan hissəsini soyuducuya qoydum — səhər yeməyi üçün qalmalıydı. Heç nə şübhəli deyildi, hər şey olduqca adi idi.
Səhər eyni paketi götürdüm, çaydanı qoydum və sosisləri omlet üçün doğramağa başladım. Birdən bıçaq sərt bir şeyə dəydi. Düşündüm ki, bəlkə bir az donub. Yenidən sınadım — eyni şey oldu. Bıçaq dayandı, sanki içində metal parçası var idi.
Diqqətlə sosisin uzunluğunu kəsdim və içində gümüşü parıltı gördüm. Əvvəlcə düşündüm ki, qablaşdırmadan folqa parçasıdır. Amma həmin əşyanı diqqətlə götürəndə belimdən üşütmə keçdi. Əlimdə… adi bir USB vardı, ət və yağ qalıqları ilə örtülmüş.
Bir anlıq nə hiss edəcəyimi bilmədim — iyrəncə, qorxu yoxsa inamsızlıq. Axı biz yeməyi alanda içində yad bir şey olmadığını düşünərək alırıq. Və mən artıq bir neçə dilim yemişdim! Sadəcə onu düşünmək belə məni narahat etdi.
Amma maraq üstün gəldi. USB-ni salfetlə sildim, qurudum və bir anlıq tərəddüddən sonra laptopa qoşdum. Kompüter dərhal onu tanıdı. Cihazda yalnız bir fayl var idi — “OPEN ME” (“AÇ MƏNİ”) adlı qovluq.
Açmalıyam, yoxsa yox, düşündüm. Ürəyim döyünürdü, amma maraq daha güclü idi. Qovluğun içində yalnız bir sənəd var idi — bir kişinin şəkli. O, masanın yanında oturmuşdu və kameraya bir az təbəssümlə baxırdı, elə bil məqsədli şəkildə poz verirdi. Heç bir başlıq, tarix və ya kontekst yox idi. Yalnız kimininsə üzü, bir şəkildə qida məhsulunun içində gizlənmişdi.
Uzun müddət ekrana baxaraq bunun nə demək olduğunu anlamağa çalışdım. Bəlkə də istehsal xəttində səhv olmuşdu. Bəlkə USB təsadüfən maşına düşmüşdü və heç kim bunu görməmişdi. Yoxsa bəlkə bu kimininsə qəribə zarafatıdır.
Bir neçə dəqiqədən sonra rasional olmağa qərar verdim və tələsik nəticəyə gəlmədim. Sosisləri aldığım mağazaya zəng etdim və vəziyyəti izah etdim. Kassir təəccübləndi, üzr istədi və qovluğu tədarükçüyə göndərmək üçün paketi gətirməyimi xahiş etdi. O, məlumatı idarəetməyə və istehsalçıya çatdıracağını dedi ki, yoxlama aparılsın.
Bir az rahatladım. Dəhşətli ssenarilər uydurmaqdan daha yaxşıdır ki, əşyaları yoxlayasan. USB-ni sildim, kisəyə qoydum və mağazaya getdim. Onlar şikayətimi qəbul etdilər və nəsə aydınlaşarsa mənimlə əlaqə saxlayacaqlarını vəd etdilər.
Axşam mətbəxdə çay fincanı ilə oturub düşündüm ki, həyat bəzən necə qəribə şəkildə bizi dayandırır və kiçik şeylərə diqqət yetirməyə məcbur edir. Bir təsadüfi an — və gündəlik olaraq dünyanın təhlükəsiz olduğuna dair inamımız bir az sarsılır. Amma bəlkə də məhz bu cür vəziyyətlər bizə diqqətli olmağı və hər şeyi özündən-özünə qəbul etməməyi xatırladır, hətta bu, sadəcə supermarketdən alınan yemək olsa belə.
O zamandan bəri etiketləri diqqətlə oxumağa, tarixləri yoxlamağa və ən əsası, nəsə şübhəli görünəndə daxili səsimə qulaq asmağa başlamışam. Bəlkə də USB hekayəsindən çıxarılan ən vacib dərs budur.
İndi, kolbasaların olduğu rəfin yanından keçəndə, ixtiyarsız olaraq gülümsəyirəm — qorxudan deyil, bilərək ki, hətta ən adi alış-veriş belə unudulmaz bir hekayə gizlədə bilər.
