Mən 37 yaşım var, səkkiz ildir evliyəm və hələ bir ay əvvəl hər şeyin yaxşı olduğuna əmin idim. Ethan və mən ehtiraslı cütlük deyildik, amma yaxın idik. Və ya mən elə düşünürdüm. Başqaları üçün biz sakit, etibarlı, bir az darıxdırıcı, amma möhkəm bir cütlük idik — bir-birimizin cümlələrini tamamlayan və o birinin qəhvəni necə sevdiyini bilən insanlar kimi.
Biz rahat bir evdə yaşayırdıq — mən az girirdim bağçaya — və iki pişiyimiz vardı, onlar da yalnız yemək vaxtı özlərini xatırladırdılar. Həftəsonlarımız krep bişirmək, yarımçıq təmirlər və heç vaxt sona qədər baxmadığımız seriallar arasında keçirdi. Çox şey yaşamışdıq — xəstəliklər, iki düşüklük, uşağımızın olmaması cəhdləri, iş itkisi — və bütün bunlara baxmayaraq, bir yerdə qaldıq.
Həmişə bir yerdə yatırdıq, hər evli cütlük kimi. Buna görə də bir gün Ethan dedi ki, qonaq otağında yatmaq istəyir, mən heç nəyi şübhəli saymadım. Axşam mənə sakitcə yaxınlaşıb dedi:
— Əzizim, səni sevirəm, amma son vaxtlar elə xoruldayırsan ki, elə bil mişar işləyirsən. Həftələrdir rahat yata bilmirəm.
Güldüm. Onunla zarafat etdim, o alnımdan öpdü və qonaq otağına getdi, söz verdi ki, bu, sadəcə müvəqqətidir. Səhər hətta zarafatla dedim ki, indi mənə səhər yeməyini yatağa gətirə bilər. Başını tərpətdi, amma gülümsəməsi saxta idi.
Bir həftə keçdi, sonra daha biri. Onun yastığı qonaq otağında qaldı. Tezliklə noutbuk və telefonunu da ora apardı. Və gecələr qapını bağlamağa başladı.
— Niyə qapını bağlayırsan? — soruşdum.
— Pişiklər mane olur — sakitcə cavab verdi. — Mən işləyərkən nəyisə aşıra bilərlər.
O, kobud deyildi; hər səhər halımı soruşur, qucaqlayırdı, amma qayğısında bir gərginlik vardı — sanki sadəcə borcunu yerinə yetirirdi. Hətta başqa hamamda duş almağa başladı.
Narahat idim. Deyirdi ki, sadəcə yaxşı yatmaq istəyir və bu müvəqqətidir. Xorultuya qarşı lentlər, bitki çayları aldım, yarı oturaq yatdım — heç biri kömək etmədi. O isə qonaq otağında qaldı.
Amma məsələ yuxuda deyildi.
O, orada yaşayırdı.
Bir gün həkim mənə dedi ki, xoruldamağımı qiymətləndirmək üçün gecə özümü yazım. Diktafonu yatağın yanına qoydum, yazını başladım və yatdım.
Səhər yazını dinlədim. İlk saatlar — sakitlik. Nə xoruldama, nə ağır nəfəs alma. Sonra isə, gecə saat 2:17-də — addımlar. Sakit, ardıcıl, dəhliz boyunca. Qonaq otağının qapısının cırıltısı. Klaviatura səsləri. Bir nəfəs. O, orada, gecənin ortasında işləyirdi.
Niyə bunu gizlədirdi?
Növbəti gecə dözə bilmədim. Saatı ikiyə qurdum. Qapıya yaxınlaşdım — aralıqdan işıq gəlirdi. Qapı kilidli idi. Xatırladım ki, mətbəxdə ehtiyat açarlarım var.
Əllərim titrəyə-titrəyə açarı saldım və qapını yavaşca açdım.
Ethan masada oturmuşdu, laptop ekranının işığı üzünə düşürdü. Ekranda — onlarla açıq səhifə, e-poçtlar, hesablar, mesajlar… və təxminən on iki yaşında, isti gülümsəməli bir oğlanın şəkli.
— Ethan? — pıçıldadım.
O diksindi.
— Anna? Burda nə edirsən?
— Daha yaxşı de, sən burda nə edirsən?
Gülümsəməyə çalışdı, amma səsi titrəyirdi:
— Bu… sənin düşündüyün kimi deyil. Sadəcə gecələr əlavə iş görürəm.
— Əlavə iş? Qapını bağlayıb, gecənin ortasında?
Başını aşağı saldı:
— İstəmirdim ki, bunu biləsən.
— Nə barədə?
Ekranı mənə tərəf çevirdi. Oğlan.
— Bu, mənim oğlumdur, — sakitcə dedi.
Dünya sanki dayanmışdı.
— Sənin oğlun var?
— Çoxdan idi, səndən əvvəl. Laura ilə… ayrıldıq. Mən köçdüm. Heç nə bilmirdim, ta ki bir neçə ay əvvəl mənə yazana qədər — xəstədir, işləyə bilmir. Və dedi ki, bir oğlan var. Bizim oğlumuz. Kaleb.
Susdum, əllərimin titrədiyini hiss etdim.
— Yoxlatdın?
— Bəli. Test bunu təsdiqlədi.
— Deməli, bu bütün vaxt ərzində həqiqəti gizlətmisən?
Başını aşağı saldı.
— Səni incitməkdən qorxurdum. Sadəcə onlara kömək etmək istəyirdim — məktəb, müalicə… — və düşündüm ki, bunu gizlicə etsəm, sən əziyyət çəkməzsən.
— Mənə inanmalı idin, — sakitcə dedim.
Gözlərini qaldırdı, dolu idi göz yaşlarıyla.
— Səni itirməkdən qorxuram.
— Az qala itirirdin, — dedim. — Amma hər şeyi düzəltmək istəyirsənsə, dürüst ol. Həmişə.
Başını tərpətdi.
İki həftə sonra Kaleblə görüşməyə getdik. Oğlan kitabxananın yanında dayanmışdı, utancaq bir gülümsəmə ilə. Ethan birinci yaxınlaşdı:
— Salam, Kaleb.
— Salam, — dedi o.
— Bu, mənim həyat yoldaşım, Anna.
Yaxınlaşıb gülümsədim.
— Salam, əzizim.
Bütün günü birlikdə keçirdik. Kaleb ağıllı, mehriban və zarafatcıl bir uşaq idi. Arzusu proqramçı olmaq idi.
Axşam ürəyimdəki ağrı bir az azaldı. Anladım — mən qəzəbli deyildim. Nə uşağa, nə də Lauraya. Bu, sadəcə qəbul etmə məsələsinə çevrildi.
Geri qayıdarkən Ethan əlimi sıxdı.
— Təşəkkür edirəm, — pıçıldadı.
— Mənə təşəkkür etmə. Ailə mükəmməl münasibətlər demək deyil. Ailə — hər şeye baxmayaraq, qalmağı seçməkdir.
O, yataq otağımıza qayıtdı. Artıq nə kilidlənmiş qapılar, nə gecə sirrləri, nə də yalanlar vardı. Və mən yuxuya gedəndə, onun əli hələ də mənim əlimi tuturdu.
Sevgi təkcə vərdiş və rahatlıq deyil. Sevgi — çətin olanda belə yanında olmaq, və hər şeyi yenidən, parçalarından qurmaq bacarığıdır.
