Bu adi bir şənbə günü olmalıydı — mən və beş yaşlı qızım Naomi universitetin yaxınlığındakı sevimli kafemizdə nahar etməyə getdik, mən orada ədəbiyyat dərsi keçirəm. İki il əvvəl ərim André dünyasını dəyişəndən bəri Naomi-yə sabitlik hissi verməyə çalışıram: eyni yollar, eyni rituallar, sadəcə ikimiz üçün isti naharlar.
O gün Naomi salfetkaya ulduzlar çəkirdi və gülümsəyirdi. Birdən dayandı və sakitcə dedi:
— Ana, o ofisiant atama oxşayır.
Fırlanıb arxama baxdım — sözüm tutuldu.
Uca boylu, hərəkət tərzi eynidir, isti təbəssüm də. Və… sol qulağın altında yara izi — André ilə tam eynidir. Bu təsadüf ola bilməzdi. Amma… onu dəfn etmişdik. Sənədlər vardı, rəsmi arayış. O hadisədə cəsəd belə tapılmamışdı, yalnız əşyalar. Mən yas dövründən keçdim. Həyatımızı yenidən qurmağa çalışdıq.
— Əminsən? — sakitcə soruşdum.
— Bu atadı — Naomi əminliklə dedi.
Ofisianta yaxınlaşdım.
— Bağışlayın, biz əvvəllər görüşməmişik?
— Düşünmürəm — nəzakətlə cavab verdi. — Yəqin sadəcə kiməsə oxşayıram.
Yara izinə işarə etdim.
— İnanılmaz təsadüf. Mənim ərimdə də tam belə yara izi vardı.
O gülümsədi.
— Mən onu məktəbdən bəri daşıyıram.
Sakit səsləndi, amma ürəyim titrədi. Hər şey çox tanış idi.
Naomi-yə qayıtdım, çantamı götürdüm və arxama baxmadan çıxdıq.
Axşam kafeyə yazdım, soruşdum ki, o vaxt kim növbədə olub. Cavab olaraq, onların sistemində təsvirə uyğun heç kim qeydiyyatda deyildi. Özümü itkin hiss etdim. Bu, həqiqətən André-yə çox oxşayan birisi idi?
Amma bu hiss məni tərk etmirdi. Köhnə sənədləri — aktlar, arayışlar — araşdırmağa başladım və birdən qəza tarixindən sonra verilmiş avtomobil icarəsi qəbzi tapdım. Şübhələrim əminliyə çevrildi: bunu tam aydınlaşdırmalıyammış.
Bir özəl detektivə müraciət etdim ki, André-nin sağ qalıb yeni həyat qurub-qurmadığını yoxlasın. Bir neçə gündən sonra xəbər aldım: çox oxşar məlumatlara malik bir kişi başqa bir ştatda yaşayır. Sakit, gözə dəymədən, dəyişdirilmiş adı ilə. Və üzük taxır.
Tək getməyə qərar verdim. Yol uzun və gərgin idi. Ev sadə çıxdı. Qapını döydüm — və o açdı.
— Carla… — o pıçıldadı.
Sakit dayandım. Emosiyaların dalğası — təəccüb, qəzəb, kədər, narahatlıq.
— Niyə? — bunu deməkdən başqa heç nə bacarmırdım.
Gözünü endirdi.
— O vaxt qorxmuşdum. Vəziyyət mürəkkəb idi. Düşündüm ki, bu yolla siz təhlükəsiz olacaqsınız. Necə qayıtmağı bilmirdim. Sonra isə artıq gec idi…
Sakitcə dinlədim. Ən önəmli olan bir şey idi — Naomi üçün gələcəkdə nə olacağını başa düşmək.
— O səni tanıyıb — nəhayət dedim. — Amma səni sadəcə evə geri apara bilmərəm. Dəyərini sübut etməlisən.
Başını tərpətdi.
— Hazıram. Əgər o, məni görmək istəsə — gözləyəcəyəm.
Evdən qayıtdım. Naomi diqqətlə baxırdı.
— Bu atamı idi?
— Bəli — cavab verdim. — Amma o, əbədi getmədi. İndi hər şeyi düzəltmək istəyir.
Bir an düşündü, sonra dedi:
— Onu darıxıram. Xüsusilə onun zürafə zarafatlarını.
Gülümsədim.
— Görək ikinci şansı haqq edib-etmədiyini. İndilik sadəcə bil ki, səni unutmayıb.
Bir neçə həftə sonra məktub gəldi. Heç bir izah olmadan. Yalnız bir vəd:
“Mən yaxın olacağam. Və etimadınızı qazanmaq üçün hər şeyi edəcəyəm. Əgər Naomi hazırdırsa — gözləyirəm.”
Məktubu diqqətlə qatladım və onun üçün kənara qoydum. Çünki bu hekayədə ən önəmli olan sirrlər və ya qayıdışlar deyil. Ən önəmli olan həmişə həqiqətən sevdiyi adamı xatırlayan kiçik qızdır. Və inandıqda yenidən qurula bilən ailə.
