Gecəni sağ çıxmayacağından qorxurduq.
Nəfəsi zəif idi, öskürəyi onu yorurdu, dodaqları isə qızdırmadan çatlamışdı. Bütün bunlara baxmayaraq, qoca kişi sakitcə bir adı təkrarlayırdı:
— Murfi… Murfi…
Əvvəlcə düşündük ki, bu yaxın biri — dostu, oğlu və ya qardaşıdır. Ehtiyatla soruşdum:
— Murfi kimdir?
Çətinliklə pıçıldadı:
— Mənim yaxşı oğlum… onu çox darıxıram.
Anladım ki, itdən danışır. Onun qızına zəng etdim, başqa ştatdan tələsərək gəlirdi. Murfi barədə soruşanda ağladı:
— Bu bizim qolden retriverimizdir. On üç yaşı var. Atam xəstəxanadadır deyə, it qardaşımın yanındadır.
Biz də cəhd etməyə qərar verdik. Yaşlı tibb bacısı kömək etdi — həkimlərlə danışdı və bir neçə saat sonra o gəldi — Murfi.
O, sahibini görən kimi quyruğunu tərpətməyə başladı və gözləri parladı. İt yatağa hoppanıb başını qocanın sinəsinə qoydu.
Valter həmin gün ilk dəfə gözlərini açdı və birdən dedi:
— Murfi, onu tapdın?
Qızı ilə bir-birimizə baxdıq.
— Kimi tapıb? — qız sakitcə soruşdu.
Cavab gəlmədi. Amma həmin an Valter sakitləşdi. Nəfəsi düzləndi, barmaqları dostunun qalın tüklərinə sarıldı.
— O, onu artıq bir dəfə tapmışdı… qarda… heç kim mənə inanmırdı — pıçıldadı.
Bir neçə gün sonra Valter tədricən özünə gəlməyə başladı. Murfi bir an belə onun yanından ayrılmadı.
Bir gün Valter məni çağırdı:
— Bacı, sizcə it insanı xilas edə bilərmi?
Murfiyə baxdım:
— Deyəsən, bunu indi öz gözlərimlə görürəm.
— Murfi məni yox… onu xilas etdi.
— Həyat yoldaşınızı? — soruşdum.
— Xeyr. Qonşuluqdakı qız — Lizzi. Bu, təxminən on üç il əvvəl idi. Onun on altı yaşı vardı. Hamı elə bildi ki, qaçıb, amma mən bilirdim ki, nəsə düz deyil.
O danışdı ki, hər səhər Murfi ilə birlikdə meşələrə, dərələrə, daş karxanası tərəfə gedirmişlər. Heç kim ona inanmırdı.
— Nəhayət bir gün Murfi uçurumun kənarında dayandı və hürməyə başladı. Aşağı baxdım — kolların içində bir şərf var idi. Aşağıda isə — o. Donmuşdu, güclə nəfəs alırdı.
Məlum oldu ki, ögey atası ona pislik etmişdi və o da qaçmağa çalışmışdı. O isə onu tutub meşəyə atmışdı. Murfi olmasaydı, onu heç vaxt tapa bilməzdilər.
— Bir müddət mənimlə yaşadı, sonra qəyyum ailə ona sahib çıxdı. Bir-birimizə məktub yazırdıq, amma əlaqə itdi. Murfi isə bütün ömrü boyu onu gözlədi.
O gecə bu hekayəni iş yoldaşıma danışdım. O, köhnə bir qəzet tapdı: “İt yaşlı kişini itkin düşmüş qızın yanına apardı”. Hətta bir foto da var idi.
Bu barədə internetdə yazmağa qərar verdim — adlar olmadan, sadəcə Murfi, Valter və Lizzi haqqında bir hekayə. Bir neçə gün sonra belə bir mesaj gəldi:
“Mənə Lizzi deyirdilər. Düşünürəm ki, bu hekayə mənim haqqımdadır.”
Beş yaşlı qızı ilə birlikdə xəstəxanaya gəldi. Ehtiyatla içəri daxil oldu və soruşdu:
— Cənab V.?
Valter gülümsədi:
— Murfi, sən onu tapdın. Doğrudan da tapdın.
O gündən etibarən hər gün gəlməyə başladı. Axırda dedi:
— Cənab V., siz həmişə mənim ailəm oldunuz. Zəhmət olmasa, mənə sizə baxmağa icazə verin.
Həkimlərin razılığı ilə Valter onun qonaq evinə köçdü.
Murfi yenidən həyat sevinci tapdı — həyəti, günəşi və ona kitab oxuyan yeni kiçik dostu var idi.
Valter sevgi və qayğı ilə dolu bir il yarım daha yaşadı. O vəfat etdikdə, Murfi onun yanına uzandı və bir neçə saat tərpənmədi.
Dəfn mərasimində Lizzi — indi isə Helena — dedi:
— Valter məni təkcə xilas etmədi. O, mənə inandı. Murfi isə… məni iki dəfə tapdı.
Daha sonra onun bağında xatirə daşı qoyuldu:
Murfi — qoruyucu mələk. Həmişəlik yaxşı oğlan.
Altında isə kiçik bir yazı var idi:
“O, daim Murfini çağırırdı. Kimin olduğunu bilmirdik. Amma indi — heç vaxt unutmayacağıq.”
Bu hekayə uydurmadır və yalnız ilham məqsədilə yaradılmışdır.
