17 il ərzində ərimi birgə səfərə getməyə razı salmağa çalışdım. Nəhayət, tətildən əvvəl qayıtmağa qərar verdim — və o zaman hər şeyi anladım.
Mən kanapədə oturub ailə səfərlərindən köhnə şəkillərə baxırdım — hamısında mən, valideynlərim və qardaşlarım var idi. Amma uşaqlarım yox idi. Mayk həmişə uşaqların evdə onunla qalmasını tələb edirdi.
Oğullarım maraqla alboma baxırdılar.
— Ana, bu yay dənizə gedəcəyik? — İthan qucağıma tullandı və soruşdu.
— Yalnız gölə yox — Ben əlavə etdi. — Dayı Tim dedi ki, Havayda qum qara imiş!
Gülümsədim və İthanın başının tacına öpüş qoydum.
— Görərik — cavab verdim. Amma içimdə hər şey sıxılırdı.
Hər il valideynlərimlə səfərə çıxanda, Maykı və uşaqları evdə qoyub getdiyimdə, vicdan əzabı çəkirdim. Mayk təkcə səyahət etməyi sevmirdi — hər dəfə imtina etmək üçün bir səbəb tapırdı.
— Çox bahadır.
— Uşaqlar hələ çox balacadır, yenə də heç nə yadıqlarında qalmaz.
— Onlar mənimlə qalacaqlar. Mən onlara baxacağam.
Nəhayət, israr etməyi dayandırdım. Bu, bizi yalnız uzaqlaşdırırdı.
Amma o yay anam zəng etdi və dedi:
— Lauren, hamını Vircin adalarına aparmaq istəyirəm. Bu, hələ bacardığım son böyük səfərimiz ola bilər. Həqiqətən nəvələrimizin bizimlə getməsini çox istəyirəm.
Bilirdim ki, bu sadəcə tətillər deyil. Bu, vidalaşma idi. Uşaqlara qoymaq istədiyi hədiyyə.
— Mayklə danışacağam — söz verdim.
— Sadəcə ona səni dayandırmağa imkan vermə — anam sakitcə dedi. — Bu, yalnız uşaqlar üçün deyil, sənin üçün də vacibdir.
Axşam yemək vaxtı ehtiyatla söhbətə başladım.
— Ana bizi bu yay Vircin adalarına dəvət edir.
Maykl gözünü qaldırmadı.
— Uzaqdı.
— Orası onun sevimli yeri. Hələ bacardığı vaxt nəvələri ilə vaxt keçirmək istəyir. Bu onun üçün önəmlidir.
— Uşaqlar yorulsa nə olacaq? Kim onlara baxacaq? — mızıldandı.
— Onlar artıq üç yaşında deyillər. Özləri bacaracaqlar.
O, çiyinlərini çəkdi.
— İstəsən, get. Bəlkə mən də fikirləşərəm…
Sadəlövhlükdən ümid edirdim ki, fikrini dəyişəcək. Amma təyyarə biletlərindən danışanda, qısa kəsdi:
— Getməyəcəm. Uça bilmərəm.
Bu dəfə onu inandırmadım. Özüm və uşaqlar üçün biletlər aldım. Onların gözləri sevincdən parıldayırdı.
— Həqiqətən gedirik?!
— Həqiqətən!
Gəldik. Ana bizi çimərlikdə qucaqladı, gözlərində yaşlar parıldayırdı.
— Onları gətirdiyin üçün təşəkkür edirəm.
Tətillər möhtəşəm idi. Oğlanlar gülürdü, qumdan qalalar tikirdi, üzməyi öyrənirdilər. Amma gecə yatanda, bir şeyin düzgün olmadığını hiss edirdim. Maykl nadirən zəng edirdi, soyuq danışırdı.
— Hər şey qaydasındadır?
— Bəli. Mən məşğulam.
— Nə ilə?
— İşlə… işlərlə…
Nə baş verdiyini anlaya bilmirdim. Nəhayət, anamla danışdım:
— Düşünürəm ki, əvvəl qayıtmalıyam. Bir şey düzgün deyil.
— Uşaqları gətirdiyin yaxşıdır. Onlar barədə narahat olma. Get və nə olduğunu öyrən.
Təyyarədə anlamağa çalışırdım — nəyin səhv getdiyini? Bu illər ərzində nəyi qaçırmışdım?
Evdən içəri daxil olanda, ayaqlarım əsdi.
Maykl kanapədə oturmuşdu. Yanında — bir qadın.
— Nə baş verir? — səsim titrəyirdi.
O, ayağa qalxdı.
— Lauren, düşündüyün kimi deyil…
— Həqiqətən? Onda necə görünür?
Qadın ayağa qalxdı.
— Mən gedəcəm…
— Xeyr, qal — dedi Maykl. — Lauren, bu Dr. Kellerdir. Mənim terapevtim.
Çaşqınlıqla soruşdum:
— …Doktor?
— Bəli. Bir neçə aydır ona terapiyaya gedirəm. Necə söyləyəcəyimi bilmirdim. Utanırdım.
— Niyə?
— Çünki illərlə səndən fobiyamı gizlətdim. Mən uçmaqdan qorxuram. Tətillərdən qorxuram. Nəzarəti itirməkdən qorxuram. Etiraf etməkdən daha asan idi bəhanələr uydurmaq.
Dr. Keller söz kəsdi:
— Maykl üzərində çox çalışır. Bu gün sənə şəxsən demək istədi.
— Niyə indi?
O, mənə baxdı:
— Çünki kənarda qalmaqdan yorulmuşam. Qorxudan yorulmuşam. Səni itirməkdən yorulmuşam. Artıq belə yaşamaq istəmirəm.
Oturmuşdum.
— Mənə deməkdən qorxmağına ehtiyac yox idi. Bu zəiflik deyil.
O, əllərimi tutdu.
— Terapiyaya davam edəcəyəm. Bəlkə bir ildən sonra… sizinlə uça biləcəyəm.
Başımı tərpətdim:
— Birlikdə bacaracağıq.
Səhər masanın ətrafında oturub xəritəni açdıq. Uzun müddətdən sonra ilk dəfə mübahisə etmədik, sadəcə planlaşdırdıq. Və bu həqiqətən yeni başlanğıc kimi görünürdü.
