O sadəcə əməliyyatdan əvvəl iti ilə vidalaşmaq istədi. Amma heyvanın davranışı həkimləri dayandırmağa məcbur etdi. Və sonra izaholunmaz bir şey baş verdi…
Emma uzun müddət əməliyyatı təxirə salmışdı. Həkimlər xəbərdarlıq edirdilər: şiş irəliləyirdi və düşünmək üçün demək olar ki, vaxt qalmamışdı. Son analizlər vəziyyətin kəskin şəkildə pisləşdiyini göstərdi və mütəxəssislər qrupu təcili cərrahi müdaxilədə israr edirdi. Proqnozlar ehtiyatlı idi, uğur şansı — az. Emma hər şeyi başa düşürdü və etiraz etmirdi. Amma əməliyyat masasına uzanmazdan əvvəl bir, görünüşcə sadə bir xahiş etdi:
— Zəhmət olmasa, mənə iti görməyə icazə verin. Əməliyyatdan əvvəl. Bəlkə də sonuncu dəfə…
Emma tək yaşayırdı. Valideynləri bir neçə il əvvəl vəfat etmişdi, şəxsi həyatı yoluna düşməmişdi, uşağı da yox idi. Amma bütün bu illər ərzində onun yanında Greta olmuşdu — yaşlı, müdrik alman çoban iti. Onlar on ildən çox birgə yaşamış, sevincləri və çətinlikləri bölüşmüşdülər. Greta adi bir heyvan deyildi — o, Emma üçün həyatının bir parçası, çətin anlarda dayağı, həqiqi dost olmuşdu.
İti otağa gətirəndə əvvəlcə donub qaldı. Qəribə qoxular, steril mühit, tibbi avadanlıq — bunların hamısı onu çaşdırdı. Amma Emmanı görən kimi dərhal sahibəsinin üstünə atıldı. Emma isə göz yaşlarını güclə saxlayaraq onun yumşaq tüklərinə sarıldı:
— Bağışla ki, səni tək qoyuram… Nə baş verəcəyini bilmirəm. Amma sən həmişə yanımda oldun. Sən güclüsən. Səni çox sevirəm.
İt onu bədəni ilə qucaqladı, bütün çəkisi ilə üstünə yıxıldı — sanki ona istilik, ümid və dəstək vermək istəyirdi. Bu duyğulu, demək olar ki, sözsüz bir vida idi. Amma birdən otaqdakı hava dəyişdi.
Greta gərildi. Dondu və sonra xırda, amma inadkar bir şəkildə mırıldanmağa başladı. Bu qorxu deyildi. Bu, müdafiəkar və şüurlu bir mırıltı idi. Həkimlər xərək ilə otağa daxil olanda it onların qarşısında dayanıb Emmayla onların arasına keçdi. Sahibəsi çaşqın halda dedi:
— Greta, sənə nə olub? Sakit ol, hər şey qaydasındadır…
