Bəzən ən çox sevdiyin insanlar ən laqeyd çıxır. Amma həyat qəribədir: bir şeyi alır — əvəzində başqa bir şey verir.
Mənim adım Debbiedir. Hər zaman yaxşı ana olmağa çalışmışam — mükəmməl yox, amma qayğıkeş. Kiçik bir mağazada kassir işləyirdim, qızımın universiteti üçün pul yığırdım, bacardığım qədər kömək edirdim. Qızımın qızı — nəvəm Oliviya — doğulanda çox xoşbəxt idim. Birlikdə parka gedirdik, evdə kömək edirdim, balaca üçün yeməklər və ya oyuncaqlar gətirirdim. Onların şəxsi həyatına qarışmırdım — sadəcə yaxın olmaq istəyirdim.
Amma zaman keçdikcə qızımın — xüsusilə də əri Gregin — münasibəti dəyişdi. Səslərində narazılıq hiss olunurdu. Nəhayət bir gün qızım açıq dedi:
— Ana, Gregə sənin gəlib-getməyin xoş deyil. Deyir ki, bizim mühitə uyğun deyilsən… və ümumiyyətlə, bir müddətlik bizə gəlməməyin yaxşı olar.
Bu çox ağrılı idi. Çox. Özümü kənara çəkdim. Zəng etmədim. Sadəcə sakitcə öz həyatımı yaşadım.
Sonra isə tamamilə gözlənilməz bir şey baş verdi. Daimi müştərilərimdən biri — cənab Peters, yaşlı, sadə və yaxşı bir insan — vəfat etdi. Və mənə yarım milyon dollar miras qoydu. Sadəcə ona insan kimi davrandığım üçün. Mən pula görə yox, məni heç yaxın hesab etmədiyim birinin məndə insanlığı görməsi səbəbilə ağladım.
Mirası aldıqdan dərhal sonra Oliviyanın adına hesab açdım — gələcək təhsili üçün. Ona velosiped, kitablar və qış üçün isti bir gödəkçə aldım. Hamısını poçtla göndərdim. Böyük sözlərsiz. Sadəcə sevgidən.
Bir neçə həftə sonra qapı döyüldü. Bu, Emili idi — qızım. Gözləri ağlamaqdan şişmişdi.
— Ana, xahiş edirəm… məni bağışla. Səhv etmişəm. Aramızın soyumasından qorxdum… Hər şeyi unudub yenidən başlaya bilərikmi?
Onu dinlədim. Qucaqladım. Ürəyimdə onu bağışladım. Amma münasibətimiz bir daha əvvəlki kimi olmadı. Nəzakət qaldı, bağ qaldı, amma bir vaxtlar bizi birləşdirən istilik yox oldu.
Və sonra özümə ilk dəfə bir şeyi etdim: bilet aldım. Avropa turu. Sonra dəniz kruizi. Dünyaya açıldım. Nis şəhərində verandada kitabla oturdum, Praqada dondurma yedim, kiçik bir İtaliya kəndində makaron hazırlamağı öyrəndim. Həyatı hiss edirdim.
Hər alış, hər səfər — özümə demək üsulum idi: sevincə layiqsən. Ona görə yox ki, kimsə səni tərifləyib. Sadəcə ona görə ki, varsan.
Hələ də qızımı sevirəm. Hələ də Oliviyaya darıxıram. Amma indi başa düşürəm ki, lazım olmaq — sevilmək demək deyil. Və xoşbəxt olmaq mümkündür, hətta tək olanda da. Xüsusilə qəlbində işıq varsa.
