Bəzən ailə həyatında heç kimin ucadan danışmadığı hisslər yaranır — yorğunluq, anlaşılmazlıq, sənin zəhmətinin görməzlikdən gəldiyi hissi. Ella da məhz belə hiss edirdi — on ilini uşaqları böyütməyə və ev işlərinə həsr etmişdi.
Onun hər günü dəqiqəba-dəqiqə planlaşdırılmışdı: səhər yeməyi, uşaqları məktəbə hazırlamaq, paltar yumaq, təmizlik, nahar, ev tapşırıqları, axşam yeməyi, yatızdırmaq… Və bütün bunları sevgi, diqqət və qayğı ilə görürdü. Əri ofisdə işləyirdi, ailəni dolandırırdı və evə qayıdanda tez-tez deyirdi: “Çox yorğunam, sadəcə sakitlik istəyirəm.” Ella heç vaxt etiraz etməzdi.
Amma bir axşam, ən yuxarı rəfdən bir banka götürmək üçün ondan kömək istəyəndə, əsəbi bir cavab eşitdi:
— Axı sən bütün günü evdəsən… Niyə özün edə bilmirsən? Mən işdən yenicə qayıtmışam!
Bu sözlər onu dərindən incitdi. Tonuna görə deyil, uzun müddətdir qorxduğu bir şeyi ehtiva etdiyinə görə: onun işi “heç nə” kimi qiymətləndirilirdi. Halbuki onun nə gündüz, nə də axşam dincəlməyə vaxtı olmurdu — amma onun yorğunluğu sanki “sayılmırdı”.
Mübahisə etmək əvəzinə Ella təklif etdi:
— Gəlin rollarımızı dəyişək. Mən sənin işinə gedim, sən evdə qal. Cəmi bir neçə günlüyünə.
Əri gülümsədi və razılaşdı. Özünə çox güvənirdi: səhər yeməyi, ev tapşırıqları, paltar yumaq — nə çətinliyi ola bilər ki?
Ertəsi səhər Ella evdən çıxmazdan əvvəl tapşırıqlar siyahısını qoydu. Səhər yeməyi alınmadı: yumurtalar yandı, tost qurudu, uşaqlar ac evdən çıxdılar. Məktəbə hazırlaşmaq tələsik keçdi: çantaları qarışdırdı, bir uşaq əlavə ayaqqabısız, digəri isə yanlış geyimdə getdi.
Paltar yumaq, onun dediyi kimi, “sadəcə bir düyməyə basmaq” idi. Amma yuyandan sonra ağ köynəkləri boz və çəhrayı ləkəli oldu. İnternetdən tapdığı reseptlə hazırlanan axşam yeməyi isə yanmış tavayla və mətbəxdə tüstü iyiylə nəticələndi.
Üçüncü gün artıq tamamilə yorulmuşdu. Uşaqları məktəbdən götürməyi unutdu, yolu səhv saldı və nəhayət bir uşağı evə gətirəndə — məlum oldu ki, bu qonşuların qızıdır. Öz qızını məktəbin qarşısında ağlayaraq tapdı.
Ella evə qayıdanda evdə xaos hökm sürürdü. Amma onu danlamaq əvəzinə, kömək təklif etdi. Əri gözlərini yerə dikərək pıçıldadı:
— Bağışla. Düşünürdüm ki, sənin həyatın asandır. Yanılmışam.
Ertəsi gün ev işlərinə köməkçi tutdu. Təmizlik və yemək qaydasında idi, uşaqlar sakit idi və o, Ellanı gül dəstəsi və isti sözlərlə qarşıladı:
— İndi həqiqətən anlayıram ki, sən hər gün nələr edirsən. Təşəkkür edirəm.
Bu sözlər çox şeyi dəyişdi. Ona görə yox ki, «mübahisəni uddu», ona görə ki, nəhayət eşidildi. O andan etibarən münasibətlərini yenidən qurmağa başladılar — hörmət və əməkdaşlıq üzərində.
Ev köməkçisi daim qaldı və Ellaya özünə vaxt ayırmaq imkanı verdi. Amma ən önəmlisi bu deyildi. İndi əri uşaqlara kömək edirdi, özü təşəbbüs göstərirdi və Ella nəyisə xahiş edəndə — ah çəkmirdi, dərhal qalxıb kömək edirdi. Və bir daha heç vaxt demədi:
— Axı sən sadəcə evdəsən.
Bu hekayədə nə qalib var, nə də uduzan. Burada şəxsi təcrübə ilə qazanılmış anlayış var. Bəzən ev işlərinin nə qədər güc, səbir və sevgi tələb etdiyini başa düşmək üçün rolları dəyişmək lazımdır.
Hər ailədə hər kəsin töhfəsi vacibdir. Maliyyə, emosional, fiziki — hamısının öz yeri var. Və ailənin hər bir üzvü dəyər görməyə layiqdir. Hörmət olduqda, adi günlər belə daha isti və mənalı olur.
Əgər ailəndə kiminsə özünü görünməz hiss etdiyini hiss edirsənsə — tələsik hökm vermə. Onun vəziyyətinə onun gözü ilə baxmağa çalış. Bəlkə də bu, sizi bir-birinizə daha yaxın edər.
