Aleks növbəti işgüzar səfərdən evə qayıdırdı.
İşgüzar səfərlər onun üçün təkcə bir vərdişə çevrilməmişdi, həm də reallıqdan qaçış yolu idi. Boşandıqdan sonra hələ də keçmiş arvadı ilə eyni mənzildə yaşayırdılar – mənzili satmaq asan deyildi, razılığa gəlmək isə daha da çətin idi. O, keçmiş arvadının həyatına qarışmamağa çalışır və hər şeyin bir yoluna düşəcəyini ümid edərək sadəcə gözləyirdi.
Mənzilin satış işi ilə Klara məşğul olurdu və iddia edirdi ki, heç kim maraqlanmır. Aleks mübahisəyə girmirdi – işlə məşğul idi və evdəki münaqişələrdən uzaq durmağa üstünlük verirdi. Artıq ev onun üçün istirahət yeri deyildi, ona görə də getdikcə səfərlərini uzadırdı ki, tez qayıtmaq məcburiyyətində qalmasın.
Bütün bunlar isə Klaranın evdə tez-tez ziyafətlər keçirməyə başlaması ilə bağlı idi. Ucadan musiqi, gülüş səsləri, yad insanlar – bu, Aleksi uzaqlaşdırmaq üçün onun üsulu idi. O, mənzildə tək qalmaq arzusunu gizlətmirdi və bütün davranışı bir məqsədə yönəlmişdi: evdəki atmosferi dözülməz etmək. Əvvəlcə Aleks səssizcə dözürdü, ümid edirdi ki, vəziyyət düzələr, amma zamanla artıq buna tab gətirə bilmədi.
Həmin axşam Aleks yavaş sürürdü, beynindəki nadir sakitlikdən zövq alırdı ki, yol kənarında dayanmış bir avtomobilin yanında dayanan qadını gördü. Tərəddüd etmədən dayandı.
— Bağışlayın — qadın utanaraq dedi. — Maşın qəfil söndü və mən tələsirəm, görüşə gedirəm. Nə edəcəyimi bilmirəm.
Aleks evakuator çağırdı, qadına kömək təklif etdi və… adətən insanlarla ünsiyyətdən hiss etdiyi yorğunluğu hiss etmədi. Əksinə — bir yüngüllük hiss etdi. Qadın özünü Emma kimi təqdim etdi. Nəzakətli idi, vəziyyətdən bir qədər utanırdı, lakin kömək üçün minnətdar idi.
Haraya aparmalı olduğunu soruşanda, Emma çox yaxşı tanıdığı bir ünvanı dedi — bu, onun öz evi idi.
— Bağışlayın, Klaranın yanına gedirsiniz? — deyə Aleks təəccüblə soruşdu.
— Bəli… O, bizim fitnes klubundan hamını kiçik bir görüşə dəvət edib. Demək olar ki, heç kimi tanımıram, amma gəlməyə qərar verdim — deyə cavab verdi.
Aleks bir anlıq çaşdı, lakin sonra dürüstcə izah etdi ki, Klara onun keçmiş həyat yoldaşıdır və hələ də bir evdə yaşayırlar.
Emma özünü narahat hiss etdi.
— Özümü qəribə hiss edirəm. O, “problemli keçmiş”indən qorxduğunu çox danışırdı. Amma siz… doğrusu, elə birinə oxşamırsınız — deyə zərif bir təbəssümlə əlavə etdi.
Aleks güldü.
— Düzünü desəm, indi evə qayıtmaq istəmirəm. Bəlkə yolda bir qəhvə içək?
Emma bir an düşündü, sonra başını tərpədib razılaşdı.
Kafedə həyat, səyahətlər, iş və gündəlik şeylər haqqında danışdılar. Hər keçən dəqiqədə Aleks son aylarda yığılan gərginliyin necə yoxa çıxdığını hiss edirdi. Emma onu səmimi maraqla dinləyir və öz hekayələrini bölüşürdü. O, ağıllı, sakit idi və daxilində insanda dərhal rəğbət oyadan bir parlaqlıq vardı.
Artıq Klaradan danışmırdılar. Sadəcə söhbətdən, axşam şəhərindən və qəlblərində doğan gözlənilməz istilikdən zövq alırdılar.
O vaxtdan bəri bir-birilərinə yazmağa başladılar. Bəzən görüşür, gəzintiyə çıxır, filmlər və kitablar haqqında danışırdılar. Heç kim tələsmirdi, amma aralarında həqiqi bir anlaşma yaranırdı.
Bir anda Aleks başa düşdü: artıq sakitliyin olmadığı yerə qayıtmaq istəmir. Səs-küy, məclislər, gərginlik — onu tamamilə tükəndirmişdi. Əşyalarını yığdı, Klaraya uğurlar arzuladı və evi ona buraxaraq yenidən başlamağa qərar verdi. Nə dava, nə də ittiham – sadəcə buraxdı.
Bir neçə ay keçdi. İndi Aleks şəhərin başqa bir rayonunda yaşayır. Emmanı tez-tez görür və aralarındakı münasibət hər keçən gün daha da yaxınlaşır. Tələsik qərarlar vermirlər, amma birlikdə keçirdikləri hər gündə nəsə həqiqi bir şey var.
Bəzən həyat gözlənilməz bir istiqamətə dönür — və bəlkə də məhz həmin dönəmlərdə ən vacib şeylər başlayır.
