Yaşlı bir qadın, köhnə və sadə paltarda, lüks restorana girdi. Onun arxasınca qapılar bağlandı və lüstürlərin isti işığı ağ süfrələr və parlaq qab-qacaqla bəzədilmiş zalı işıqlandırdı. Girişdə resepsiyonist onu dayandırdı, ehtiyatlı və sərt:
— Nənə, bu çox bahalı yerdir. Əminsiniz ki, ödəyə biləcəksiniz?
— Bilirəm, pulum var — qadın sakitcə cavab verdi, kiçik bir təbəssümü gizlətmədən.
Reseptorist tərəddüd etdi, sonra azacıq narazılıqla onu divar kənarındakı masa yaxınlığına apardı. Yol boyunca qadın digər qonaqların baxışlarını tutdu — kimsə maraqlı baxır, kimsə gizli təbəssüm edirdi. Sərvət və lüks atmosferi onun varlığını demək olar ki, itələyirdi.
Masanın yanında oturanda qadın ətrafa baxdı: parlaq stəkanlar, incə hazırlanmış yeməklər, pıçıltı ilə söhbətlər. Masaya əli ilə sakitcə toxundu, sanki əmin olurdu: “Mən buradayam.”
Otağa yaxınlaşan ofisera qadın baxışlarını qaldırıb sakitcə soruşdu:
— Menyuda ən ucuz nə var?
— Sizə tərəvəz şorbası təklif edə bilərəm — o ehtiyatla cavab verdi — amma qorxuram ki, sizə baha gələ bilər.
— Problem deyil, şorbanı gətirin — qadın sakitcə dedi, kiçik bir təbəssümlə, sanki özü-özünü əmin edirdi ki, kiçik bir sevinc mümkündür.
Bunu eşidən qonşu masadakı bir neçə kişi gülüşlə partladı. Digərləri də qoşuldu — kimsə ironik təbəssümlə pıçıldadı, kimsə açıqca gülürdü.
Gülüş zal boyunca yayıldı:
— Kasıb qadın varlıların arasında yemək yeməyə gəlib — qonaqlar ironik baxışlarla pıçıldayırdılar.
Qadın isə buna fikir vermədi. Başını azacıq əyib, gözlərini bir anlıq yumdu və şorbanın ətirini içinə çəkdi. Onun içində xatirələr qaynayırdı — həyat yoldaşı ilə keçirdiyi uzun illər, arzular, sakit axşamlar, o vaxtlar bu restorana gəlməyi planlaşdırdıqları gecələr, baxmayaraq ki, bu vaxt mümkün görünmürdü.
Ofiser, gənc bir oğlan, insanların gülməsini gördü və sakitcə yaxınlaşdı:
— Bağışlayın, nənə… Onlar sizə gülürlər. Mən onlardan çox utandım.
Qadın yumşaq bir təbəssümlə ona isti baxışlarla baxdı:
— Narahat olma, oğlum. Mən vecimə almıram. Ən önəmlisi arzu.
— Hansi arzu? — təəccübləndi.
— Həyatda olan zaman ərimlə tez-tez bu restoranın yanından keçirdik və deyirdik: “Bir gün buraya girəcəyik.” O getdi… Mən isə azca pul yığırdım ki, ən azı bir dəfə arzumuzu həyata keçirək.
Ofiser dondu, heç nə deyə bilmirdi. Onun gözləri yaşla doldu, siparişi yazırmış kimi dönərək arxasını çevirdi. Sakitcə izləyirdi ki, qadın şorbadan ehtiyatla yeyir, hər bir qurtumu dəyərləndirirdi.
Şorba bitəndə qadın köhnə pulqabısını çıxardı, pulu diqqətlə düzəltdi və hesab istədi.
— Bu gün sizin arzunuzun pulunu ödəyəcəyəm — ofiser sakitcə dedi, onun tərəfinə əyilərək. — Ümid edirəm ki, mən yaşlandığım zaman, mənim yanımda sizin kimi mehriban birisi olacaq.
Zalda, bir dəqiqə əvvəl hələ səslənən gülüşün yerini sükut aldı. İnsanlar baxışlarını aşağı saldılar, utanc və narahatlıq hiss etdilər. Kimsə üzr istəyən ifadə ilə pıçıldadı, kimsə sadəcə döşəməyə baxdı.
Qadın ayağa qalxdı, ofisera təbəssümlə baxdı və yavaş-yavaş çıxışa doğru getdi. Onun addımları yüngül, əmin və sakit idi. O, bütün ömrü boyu istədiyini etdi, xatirə və sevgi vədinə əməl etdi.
Və onun arxasında xüsusi bir sükut qaldı — sakit, demək olar ki, titrəyən bir sükut, bu gecə ilk dəfə stəkanların səsi və musiqidən daha çox bir şey eşidilə bilirdi: insan ürəyinin döyüntüsü, hər kəsi xeyirxahlıq, xatirə və kiçik sevincin dəyəri barədə xatırlatdı.
