Ərim xaricdə işləyirdi — Yaponiyada.
Dörd il ərzində ərim qazandığı bütün pulları evə — anasına göndərirdi. Ona tamamilə güvənirdi.
Qayınanam deyirdi:
— Oğlum, narahat olma. Pullarını qoruyacağam, qayıdanda sizə ev alarıq.
Mən isə Filippində balaca qızımızla qalırdım. Sadə yaşayırdıq. Hər dəfə süd və ya dərman almaq lazım olanda, qayınanama müraciət etməli olurdum.
— Gözlə — deyirdi o — pulları mən idarə edirəm. Əgər sənin əlində olsaydı, hamısını xərcləyərdin.
Mübahisə etməməyə çalışırdım. Düşünürdüm ki, sadəcə gözləmək lazımdır — tezliklə ərim qayıdacaq və biz yeni həyata başlayacağıq.
Ərim nəhayət qayıdanda evdə əsl bayram təşkil olundu. Qayınanam donuz kəsdi, qohumları dəvət etdi, hər yerdə gülüş səsləri eşidilirdi.
Mən də sevinirdim — inanırdım ki, indi hər şey düzələcək.
Axşam ərim soruşdu:
— Ana, bu illər ərzində demək olar ki, doqquz yüz min peso göndərmişəm. Onun bir hissəsini Milena ilə mənim üçün torpaq almağa götürə bilərəmmi?
Qayınanam sakitcə cavab verdi, fincanı kənara qoyaraq:
— Hansı doqquz yüz min? Hamısı gedib — yeməyə, evə, hesab-kitaba. Yəqin elə bilmirdin ki, mən burada pulsuz otururdum?
Ərim ağardı. Ürəyim sıxıldı.
— Axı mən sənə hər ay pul göndərirdim — sakitcə dedi.
— Elə də yaxşı — deyə cavab verdi. — Hamısı ümumi ehtiyaclara xərclənib.
Artıq dözə bilmədim:
— Hətta tikişdən qazandığım pulları da “ümumi fonda” götürürdünüz. Bəs indi o yığılan pullar haradadır?
Qayınanam qışqırdı:
— Sən kimsən ki, məndən soruşursan?!
Ərim susdu. O sükut hər hansı sözdən daha çox incidirdi.
O anda hərəkətə keçməyə qərar verdim.
Bütün köçürmələri, qəbzləri və qayınanamın yazdığı mesajları topladım: “Narahat olma, pullar məndədir.”
Hətta səsində belə dediyi söhbətlərin yazılarını da saxlamışdım: “Bəli, oğlum, hər şeyi sizin üçün qoruyuram.”
Ertəsi axşam bütün ailəni axşam yeməyinə dəvət etdim. Yeməkdən sonra televizoru yandırdım və fleşkartı taxdım.
Səsyazmalar bir-birinin ardınca çalmağa başladı.
Otaqda sükut çökdü. Qohumlar bir-birinə baxdılar.
Bibilərdən biri dedi:
— Konçita, bu artıq həddini aşıb. Oğlun hamınıza kömək etmək üçün işləyib, sən isə belə davrandın?
Bir neçə gün sonra qayınanam etiraf etdi ki, hələ də təxminən beş yüz min peso saxlayır.
— Sadəcə xəstələnsəm deyə ehtiyat üçün yığırdım — dedi.
Ərim israr etdi ki, hər şey sənədlərdə qeyd olunsun. Sonra yanıma gəlib dedi:
— Bağışla, Milena. Bunu daha əvvəl anlamalı idim.
Ağladım. Amma ürəyimdə artıq qəzəb yox idi — yalnız sükut və yüngüllük hissi.
Kiçik bir evə köçdük və həyatı yenidən başladıq. Yavaş-yavaş yığırıq, öz torpağımızın xəyalını qururuq.
Qayınanam isə… indi tez-tez köhnə evin qarşısında oturur, qəbzlərə baxır və pıçıldayır:
— Elə bilirdim ki, oğlum üçün yığıram… Amma sonda həm pulu, həm də etibarı itirdim.
Bəzən çox sevdiklərimizə həddindən artıq güvənirik. Amma həqiqət həmişə sükutdan vacibdir — çünki yalnız o, hər şeyi yenidən başlamaq imkanı verir.
