Elena Vargas əllərindən buz kimi titrəyən bir hiss keçdiyini hiss etdi, menecer isə sürətli və hörmətsiz hərəkətlə çekini onun əlindən dartdı. Məbləğ — 420.000 avro — sanki bir anlıq havada asılı qaldı, sonra o, “Rədd edildi” möhürünü vurdu və sənədi kiçik parçalara cırdı.
Parçalar ictimai alçaldılmanın konfeti kimi zibilliyə düşdü. Ricardo Montenegro həmin kağız parçasını elə məhv etdi ki, sanki dəyərsiz bir tullantı idi. Hələ bilmirdi ki, yalnız çekini cırmır — özünə ölüm hökmü imzalamışdı.
Elena üçün bu çərşənbə axşamı səhəri adi kimi başladı. O, saat 5:30-da qalxdı, qəhvə hazırladı və gündəlik geyimini — köhnəlmiş cins şalvar və sadə köynəyi — geyindi. 45 yaşında artıq yaxşı bilirdi: həqiqi sərvət şatafatlı vitrinə ehtiyac duymur.
Bankaya getməzdən əvvəl üç saat xeyriyyə yeməkxanasında kömək edirdi. Əlləri hələ də adi sabun qoxuyurdu, şəhərin mərkəzindəki Banco Solario-nun əsas filialına daxil olduqda.
Mermer döşəmə, soyuq lamp işığı, sərt səssizlik — hər şey pul məbədi xatırladırdı. Elena lüksə laqeyd yanaşaraq etibarlı şəkildə kassaya yaxınlaşdı.
Sırada üç nəfər dayanmışdı: kostyumlu bir kişi, telefonu olan bir qız və o — adi bir qadın, açıq-aydın bu dünyaya aid olmayan.
İkinci mərtəbədəki şüşə ofisdən filial müdiri onu izləyirdi — Ricardo Montenegro. 38 yaşında vəzifəsi ilə fəxr edirdi və dərhal “vacib müştəriyi” kimdən vaxt itirməyə dəyər olmayan birindən ayırd edə biləcəyinə əmin idi.
Elena kassaya yaxınlaşıb çekini təqdim etdikdə, kassir Sofia ağardı:
— 420.000 avro… Señora, belə əməliyyatları yalnız menecer təsdiqləyə bilər.
Bir an sonra Ricardo aşağı endi, dik bel ilə, sanki podyumda yürüyürmüş kimi.
— Burada nə var? — deyə soyuqqanlıqla soruşdu, sənədə şübhə ilə baxaraq.
— Bu sığorta təzminatıdır — Elena sakitcə cavab verdi. — Qardaşımın qəzasından sonra.
O, geyimlərinə nəzər saldı və hörmətsiz bir təbəssümlə gülümsədi:
— Əlbəttə. Amma belə sənədləri yoxlamalıyıq. Xahiş edirəm gözləyin.
O, məşğul imiş kimi uzaqlaşdı. Zehnində artıq qərar vermişdi: “Başqa bir fırıldaqçı.”
Bir neçə dəqiqə sonra geri qayıtdı və ona baxmadan dedi:
— Bank bu sənədi qəbul etməyi rədd edir. Onun etibarlılığına şübhə yaradır.
Və teatrik bir yavaşlıqla çekini cırdı.
Sakitlik.
Elena ona sakitcə baxdı:
— Səhv etdiniz, señor Montenegro. Çox ciddi bir səhv.
Bir həftə sonra qəzetlər qalmaqaldan yazırdı: Banco Solario ölkənin ən böyük sığorta şirkəti tərəfindən verilmiş çeki qəbul etmədi. Vəsaitlər qəza qurbanlarına yardım fondu üçün nəzərdə tutulmuşdu — fondu özü, tanınmış xeyriyyəçi Elena Vargas təsis etmişdi.
Təhlükəsizlik kamerasının fotosu, Elenanı menecerin qarşısında dayanan halda göstərən, ləyaqətin simvoluna çevrildi.
Ricardo Montenegro işdən çıxarıldı.
O, bankın girişində, çətir olmadan yağış altında dayanmışdı, növbəti addımını bilmədən. Və birdən Elenanı gördü.
— Niyə gəlmisiniz? — sakitcə soruşdu.
— İntiqam üçün deyil. Sadəcə bunu başa düşməyinizi istədim: hörmət zənginlərin imtiyazı deyil. Bu insanlığın əsasıdır.
O, ona bir zərf uzatdı:
— Bu bir dəvətdir. İşini itirmiş insanlar üçün bir mərkəz açdıq. Yenidən başlamaq istəyənlərə kömək edirik. Hətta əvvəllər səhv edənlərə də.
O, zərfi açdı. İçində bir kart vardı:
“Hər insan ikinci şansa layiqdir. Ən vacib olan — onu itirməməkdir.”
— Elena Vargas
O gündən sonra Ricardo bir daha bankda işə dönmədi.
O, Elena’nın əvvəllər xidmət etdiyi eyni mərkəzdə könüllü oldu.
Bəzən, hər şeyini itirmiş insanlara isti şorba verərkən, o günü xatırlayırdı — və anlayırdı: məhz o gün onun həqiqi həyatı başladı.
