Yaşlı bir qadın mağazanın ortasında yıxıldı, amma heç kim ona kömək etməyə cəhd etmədi 😢😱: nənə çıxışa doğru sürünərək evə necə çatacağını ümid edirdi, birdən-birə isə gözlənilməz bir şey baş verdi.
Doxsan yaşlı nənə mağazaya yavaş-yavaş daxil oldu, əlində köhnə taxta çubuğu tutaraq. Hər addımı çətinliklə idi — ayaqları titrəyirdi, arxası o qədər ağrıyırdı ki, elə bil hər an yıxılacaq. Amma o, ərzaq almaq məcburiyyətində idi. Yaşına və tənhalığına baxmayaraq, hər şeyi özü etməyə alışmışdı.
O, rəflərin arasında addımlayır, məhsulları diqqətlə nəzərdən keçirirdi. Ağarmış saçları karelən baş örtüyünün altından çıxmışdı. O, rəfdən bir çörək götürdü, qiymətini gördükdə isə geri qoydu. Sonra bir paket yağ götürdü, gözlərini qıyıb qablaşdırmanı çevirdi və ağır bir nəfəs aldı.
Qiymətlər ona həddindən artıq, demək olar ki, alaycı görünürdü. Hər dəfə məhsulları geri qoyurdu, anlayırdı ki, ən vacib şeylər üçün belə pul yetməyə bilər.
Mağaza səs-küylü idi — hamı alış-verişlə məşğul idi və heç kim çətinlik çəkən nənəni görmürdü. O, rəfin sonunda demək olar ki, çatmışdı ki, birdən addımını səhv etdi. Bu anda ayağından kəskin, dözülməz bir ağrı keçdi.
— Ay… necə ağrıyır… — nənə qışqırdı və soyuq döşəməyə yıxıldı, çubuğunu düşürdü.
Bir neçə nəfər başını çevirdi. Kimsə bir saniyə donub qaldı, sonra üzünü çevirdi. Rəfdəki qadın yoqurtları seçməyə davam etdi, kassadakı kişi isə heç nə görməmiş kimi davrandı. Nənə qalxmağa çalışdı, amma ayaqları tabe olmadı. Çubuğu tutdu, özünü çəkdi, amma yenidən yıxıldı.
O, ətrafına baxdı, ümid edərək ki, kimsə kömək edəcək, amma insanlar ona laqeyd idi. Dodaqları titrədi, gözləri yaşla doldu. Əlini uzatdı, sanki kömək istəyirdi, amma heç kim yaxınlaşmadı. Bir gənc hətta telefonunu çıxardı və çəkməyə başladı — ona bu əyləncəli görünürdü.
Nənə, nəfəsi kəsilərək, çıxışa doğru sürünürdü. Bir əlində çubuğu tutmuş, o biri əlini soyuq kərpic döşəməyə dayayırdı. Mağazanın səsi sanki susmuşdu — yalnız onun ağır nəfəsi və sakitcə ağrıyla iniləməsi eşidilirdi. Hər addımı əzab idi, amma o, mağazadan çıxıb necə isə evə çatmaq ümidi ilə irəliləməyə davam etdi.
İnsanlar yol verdilər, amma heç kim kömək etmirdi. Onların baxışlarında həm şəfqət, həm də laqeydlik qarışığı vardı. Görünürdü ki, hər kəs bunun öz işi olmadığını düşünmüşdü.
Və birdən bir şey baş verdi ki, çoxları utancdan gözlərini aşağı saldı 😨😢. Davamı ilk şərhdə danışılıb 👇👇
Nənənin yanına kiçik bir qız gəldi — təxminən beş yaşında, daha çox yox. Əlində plyuş ayıcığı var idi. O, diqqətlə əyildi, yaşlı qadına baxdı və sakitcə soruşdu:
— Nənə, sizə ağrıyır? Uşaqlarınız haradadır?
Yaşlı qadın baxışlarını qaldırdı. Üzündə zəif, mehriban bir təbəssüm peyda oldu. Kiçik qız ona kömək etmək üçün kiçik əlini uzatdı.
Qızın anası bunu görüb sürətlə qaçdı. O, nənəyə kömək etdi, onu skamiyaya otuzdurdu və dərhal təcili yardım çağırdı. Həkimləri gözlədikləri müddətdə, qız nənənin əlini tutub pıçıldayırdı: „Qorxma, hər şey yaxşı olacaq.“
Təcili yardım gəlib nənəni apardığında, mağazada sükut hökm sürürdü. Bir neçə saniyə əvvəl onun əzabını laqeydliklə izləyən insanlar indi bir-birinə baxa bilmirdilər.
Yalnız bir kiçik qız göstərdi ki, həqiqi insanlıq nədir.
O, yanından keçmədi, arxasını çevirmədi, qorxmadı. Və o anda, elə o — kiçik uşaq — otaqdakı tək insan idi ki, onun ruhu var idi.
