Anam qeyri-adi bir insandır. Bütün həyatını mühasib kimi işləyib — təxminən qırx il. Həmişə ağıllı, qənaətcil və xərclərə qarşı çox diqqətli olub. Bir çoxları xaricə tətillərə gedəndə, alış-veriş edib həyatdan zövq alanda, anam sadə yaşayırdı, pul yığırdı və “qocalıq üçün” kənara qoyurdu. Bu onun əsas məqsədi və qayğısı idi.
Mən yeniyetmə olanda elə gəlirdi ki, anam bir az yaşamaqdan qorxur. Özünə heç vaxt istirahət icazə verməzdi, əyləncəyə pul xərcləməzdi, nadir hallarda özünü əzizləyərdi. Daim gələcəyi düşünürdü — təqaüddə çətinlik yaşamamaq üçün ehtiyatda pulun olması nə qədər vacibdir. Bu düşüncələr haqqında danışmamışdıq, amma ümid edirdim ki, təqaüdə çıxandan sonra nəhayət rahatlana və həyatdan zövq ala biləcək. Onu nəvələrinə baxan, tort bişirən və sakit ailə axşamlarından həzz alan sakit bir nənə kimi təsəvvür edirdim.
Amma reallıq tamam fərqli oldu.
Bu gün anam səfərdədir. Müxtəlif ölkələri gəzib dolaşır, dəniz kənarında dincəlir, yeni yeməkləri dadır və hər günün dadını çıxarır. Mənə şəkillər göndərir: günəşdən qaralmış, dəbli geyimdə, səmimi təbəssümlə. Elə bil ki, nəhayət özü üçün yaşayır.
Bəs mən? Mən onun yeganə qıziyam, boşandıqdan sonra kiçik oğlumu təkbaşına böyüdürəm. Bütün xərclərlə tək özüm məşğul oluram — kirayə, kreditlər, gündəlik ehtiyaclar. Bəzən ən vacib şeylərə güclə pul çatdırıram. Belə anlarda ürəyim sıxılır və düşünürəm: illərlə pul yığan anam niyə yardım əli uzatmır?
Yaxınlarda, xüsusilə ağır bir gündə, cəsarət tapıb ona zəng etdim. Fon səslərində dalğa səsi və insanların şən gülüşü gəlirdi — anam haradasa uzaqda, dəniz sahilində idi. Sakitcə soruşdum:
— Ana, bilirsən ki, indi vəziyyətimiz ağırdır… Niyə kömək etmək istəmirsən?
Bir anlıq susdu. Sonra sakit, amma qətiyyətli bir səslə cavab verdi:
— Səni çox sevirəm. Amma əgər yenə bütün gücümü və vaxtımı başqalarına kömək etməyə sərf etsəm, bəs mənim qayğıma kim qalacaq? Artıq sən böyümüsən, yetkin bir qadınsan və əminəm ki, çətinliklərin öhdəsindən gələcəksən. İndi isə, ilk dəfədir ki, özüm üçün yaşayıram.
Mən təəccübləndim. Bu cümlə uzun müddət beynimdən çıxmadı. Elə bilirdim ki, anam məndən uzaqlaşır, rahatlığını seçir, məni və nəvəsini dəstəkləmək əvəzinə. Axı mən həmişə onun yanında olmuşam — ona kömək etmişəm, qayğısına qalmışam, onun üçün narahat olmuşam.
Ancaq zaman keçdikcə anlamağa başladım: anam bütün həyatını ailəsi və işi üçün öz istəklərindən imtina edərək yaşamışdı. Özünə nadir hallarda istirahət imkanı verirdi, həmişə başqalarını düşünürdü. İndi isə, istirahət və həyatın sevincini yaşamaq növbəsi ona çatanda, əvvəlki qaydaları dəyişməyə qərar verdi.
Hələ də mənim üçün çətindir və bəzən özümü tənha hiss edirəm. Amma bəlkə də sevgi sadəcə kömək və dəstək deyil. O, həm də güvən və inamdır — yaxınlarımızın öz yollarını tapmağa güc tapacağına olan inam.
Bəlkə də onun seçimi imtina deyil, hər ikimiz üçün daha güclü olma şansıdır. Vaxtdır ki, öz həyatımı qurum, məsuliyyət götürüm və başqasının seçimlərinə hörmət edim.
