Evsiz bir kişiyə yazığım gəldi və ona isti şorba verdim, amma bir həftə sonra bu yaxşı əməlindən çox peşman oldum 😨😢
Təxminən iki həftə əvvəl işə gedərkən onu ilk dəfə gördüm. Təxminən otuz yaşlarında bir kişi, ilk baxışdan adi görünürdü — səliqəli, amma köhnəlmiş paltarlar, qırxılmamış üz, boş baxış. O vaxt çox da fikir vermədim. Amma bar işim bitmək üzrə olanda, telefonda danışmaq üçün çölə çıxdım — və o hələ də orada dayanırdı.
Külək artıq üşüdürdü, soyuq sümüklərə qədər işləyirdi. Amma o, sığınmağa belə çalışmırdı. Dözüb yaxınlaşdım.
— Axşamınız xeyir… hər şey qaydasındadır? Sizə kömək edə bilərəm? Bəlkə kimisə çağırım? — deyə soruşdum və həmin anda mənə elə kəskin bir qoxu gəldi ki, ürəyim bulandı.
Mənə bir az günahkarcasına baxdı:
— Yox, sağ olun… Burdayam çünki burada külək yoxdur. Narahat etmirəm ki?
— Yox, narahat etmirsiniz… Amma siz səhərdən bəri burdasınız?
— Demək olar ki. Bir-iki dəfə mağazaya girdim, bir az isinə bilim deyə.
— Nə isə yeyə bildiniz?
— Çörək almışam… onu yavaş-yavaş gəmirirəm.
— Niyə siz… niyə evdə deyilsiniz? — dözə bilmədim və soruşdum.
O, gözlərini aşağı saldı:
— Evim yoxdur.
Boğazımdan güclə udqundum, yazığım gəldiyini gizlətməyə çalışaraq.
— Burada gözləyin.
Daxilə keçdim, endirimimlə ona yemək aldım. İsti və normal bir yemək. Onu eyvana oturtdum — heç olmasa başının üstündə dam olsun. Sakitcə, başını qaldırmadan yeyirdi. Smeni bağlamağa çıxdığımda — artıq orada deyildi.
O an ağlıma belə gəlməzdi ki, bir müddət sonra bu yaxşılığıma görə ciddi şəkildə peşman olacağam. Davamı birinci şərhdə 👇👇
Bir gün sonra həmin evsiz kişi yenə gəldi. Ertəsi gün də. Yenə və yenə. Eyni yerə otururdu, gözləyirdi. Mənimsə sanki bir vəzifəm yaranmışdı — onu doyurmaq. Hər dəfə. Bu, demək olar ki, bir həftə davam etdi.
Artıq bacarmırdım. Özümün belə yetəri qədər pulum yox idi ki, bir insanı sonsuzadək yedirdim. Bundan əlavə, qonaqlar onun kəskin qoxusundan şikayətlənirdilər, rəhbərlik isə az qalmışdı məni işdən çıxarsın. Amma necə deyə bilərdim ümidini itirmiş bir insana ki, burada xoş qarşılanmır?
Onda bütün cəsarətimi topladım və onun üçün sığınacaq tapdım. Evsizlər üçün bir yer — orada onu qəbul edəcək və doyuracaqlar.
İndi oradadır, başının üstündə damı, isti yatağı və yeməyi var. Amma yenə də içimdə bir tərəddüd var: görəsən, onu ora aparıb, özüm kömək etməyi dayandırmaqla düz etdimmi?
Özümü çox sarsılmış hiss edirəm və bununla necə yaşamalıyam, bilmirəm.
