Anna iş ortaqları ilə keçirdiyi görüşdən sonra ofisə tələsirdi.
Vaxta qənaət etmək üçün şəhər parkından keçməyə qərar verdi. Günəş parlayırdı, amma çaydan əsən soyuq külək sanki sümüklərə işləyirdi.
Piyada insanlar tələsik yollarına davam edirdi, bir-birlərinə fikir vermirdilər. Anna da addımlarını sürətləndirdi, çünki vacib görüşə gecikməkdən qorxurdu. Birdən onun gözü cığırın kənarındakı skamyaya sataşdı.
Skamyada yaşlı bir kişi oturmuşdu. Səliqəli geyinmişdi. Uzaqlara dalğın-dalğın baxırdı. Onun görünüşündə nəsə Anna-nı yavaşlamağa vadar etdi.
— Bağışlayın, saat neçədirmi deyə bilərsiniz? — deyə o, onu görən kimi soruşdu.
— Saat birin yarısıdır — deyə Anna saatına baxaraq cavab verdi.
Qoca ayağa qalxdı və yenidən uzaqlara baxdı. Anna artıq getmək istəyirdi, amma onun gözlərində çaşqınlıq gördü.
— Hər şey qaydasındadır? Sizə kömək lazımdır? — deyə Anna sakit səslə yaxınlaşaraq soruşdu.
— Deyəsən, yolu azmışam — dedi. — Gəzintiyə çıxmışdım, indi isə evə qayıda bilmirəm.
Anna onun yanında oturdu. Görüş artıq o qədər də vacib görünmürdü.
— Adınızı deyə bilərsinizmi?
— Viktor, — bir qədər düşündükdən sonra cavab verdi.
— Yaxınlarınızdan birinin ünvanını və ya telefon nömrəsini xatırlayırsınız?
O, diqqətini cəmlədi, yaddaşını zorladı və yavaş-yavaş ünvan və telefon nömrəsini dedi. Anna telefonunu çıxarıb nömrəni yığdı.
— Alo? — kişi səsi eşidildi.
— Salam. Mən Viktorla şəhər parkındayam. Deyəsən, yolu azıb.
— Ata?! — səsində rahatlıq hiss olunurdu. — Çox sağ olun! Dərhal gəlirəm. Zəhmət olmasa onunla qalın.
Anna Viktorun yanına qayıtdı və onun açıq-aydın çaşqın olduğunu görüb sakitləşdirməyə çalışdı.
Külək onu titrəməyə məcbur edirdi. Digər tərəfdən — vacib görüşü var idi. Amma o, sadəcə yaşlı kişini tərk edib gedə bilməzdi.
Söhbət etməyə başladılar. Viktor həyatı, daim işlə məşğul olan oğlu haqqında danışdı. Anna diqqətlə qulaq asırdı, ara-sıra saatına baxırdı.
On beş dəqiqə sonra parka qara avtomobil yaxınlaşdı. İçindən təxminən qırx yaşlarında bir kişi düşüb tez yaxınlaşdı.
— Ata! Axı sənə demişdim ki, tək gəzintiyə çıxma!
— Özüm öhdəsindən gələrəm sanmışdım, Serjiy — dedi Viktor utanaraq.
Serjiy atasına qalxmağa kömək etdi, sonra Annaya tərəf döndü:
— Sizə necə təşəkkür edəcəyimi bilmirəm. Nə ola biləcəyini düşünmək belə qorxuludur. Adınız necədir?
— Anna, — cavab verdi.
— Anna, sizə çox təşəkkür edirəm. Söz verirəm, atam bir daha tək olmayacaq. Sizi evinizə aparaq.
Anna sağollaşıb ofisə tələsdi. Görüş artıq başlamışdı, amma heç kim onun gəlişinə fikir vermədi.
Gün sanki duman içində keçdi. Anna fikrini cəmləyə bilmirdi. Nahar vaxtından sonra masasında bir zərf vardı. İçində bir ünvan və görüş vaxtı yazılmış vərəqə. Göndərən — böyük bir şirkət “StroyInvest”.
Anna bu şirkəti tanıyırdı, amma onu kimin dəvət etdiyini başa düşmürdü. Marağı üstün gəldi. Nahar fasiləsində qeyd olunan ünvana getdi.
Şüşə və betondan ibarət müasir bina. Sonuncu mərtəbədə onu Serjiy qarşıladı. Oturmağa dəvət etdi.
— Təəccübləndin? — gülümsədi.
— Düzünü desəm, bəli.
— Dünən atama tamamilə təmənnasız kömək etdiniz. Bu günlərdə az adam tanımadığı birinə kömək etmək üçün dayanır, — dedi. — Mən isə mərhəmətli insanları çox yüksək qiymətləndirirəm.
Serjiy qovluğu çıxarıb onun qarşısına qoydu.
— Sizinlə şirkətimdə işləmək istərdim: hazırkı maaşınızdan ikiqat çox, xidməti mənzil və əla perspektivlər.
Anna şərtləri tez bir baxışla gözdən keçirdi.
— Bütün bunlar dünən baş verənlərə görədir?
— CV-nizə baxdım. Siz əla mütəxəssissiniz. Dünənki hadisə isə sizin insani keyfiyyətlərinizi bir daha təsdiqlədi.
Anna düşünmək üçün vaxt istədi.
Bir həftə sonra artıq “StroyInvest”də işləyirdi. Onu qiymətləndirirdilər, fikirlərinə qulaq asırdılar. Serjiy ilə getdikcə daha çox vaxt keçirməyə başladılar.
Əvvəlcə bunlar işgüzar görüşlər idi, sonra — nahar, gəzintilər. Bir dəfə onu restorana şam yeməyinə dəvət etdi. Onlar artıq təkcə iş yoldaşı deyildilər. Aralarında sözlə ifadə edilə bilməyəcək daxili bir bağ yaranmışdı.
Çay kənarındakı gəzintilərdən birində Serjiy etiraf etdi:
— Bilirsən, atamın o gün yolu azmasına sevinirəm.
Anna gülümsədi. O da bu təsadüfi görüşə görə minnətdar idi. O gündən bəri həyatı dəyişmişdi.
Söhbətlər getdikcə daha şəxsi xarakter alırdı. Serqius onun düşüncələri, xatirələri, sevdiyi kitablarla maraqlanırdı. Bütün bunlar daha ciddi bir hissə çevrildi.
Bir gün dedi:
— Sən özəlsən, Anna. Belə bir qəlbi olan insanla nadir hallarda rastlaşılır.
Anna utanaraq başını aşağı saldı. Həmişə özünü adi biri hesab edirdi.
Tezliklə Serqius onu vacib görüşlərə dəvət etməyə başladı, onu sadəcə işçi kimi deyil, güvəndiyi biri kimi təqdim edirdi. Həmkarları bunu görürdülər, amma heç kim heç nə demirdi.
Yazın yerini yay aldı. İş günləri sahildə gəzintilərlə növbələşirdi. Bir gün Serqius Annanı kəndə dəvət etdi. Geniş ev, rahat interyer — isti bir ab-hava.
— Atam həftə sonları bura gəlməyi sevir — izah etdi Serqius.
Viktor Annanı səmimi qarşıladı. Şən görünürdü, onu tanıdı və sevindi.
— Oğlum deyib ki, artıq bizdə işləyirsən — dedi, eyvanda çay süzərkən.
Zaman sakitcə axırdı. Gəzintilər, ulduzlar altında söhbətlər… Anna nə vaxt aşiq olduğunu hiss etmədi. Serqius zərif, diqqətli biri çıxdı — işdə onun haqqında deyilənlərdən tamamilə fərqli idi.
Bir il sonra onlar evləndilər. Mərasim sadə keçdi, şəhərdən kənardakı eyni evdə.
Anna Serqiusun yanına köçdü. O, Annaya tam sərbəstlik verdi:
— İndi bu ev də sənindir. Necə istəyirsənsə, elə et.
Anna bağla məşğul olmağa başladı. Əvvəllər onun belə bir imkanı olmamışdı. İndi pəncərələrin altında qızılgüllər, pionlar və zanbaqlar açırdı.
Evdə böyük bir kitabxana yarandı. Serqius onun kitablara olan sevgisini dəstəklədi, nadir nəşrlərdən ibarət bir kolleksiya toplamaqda ona kömək etdi. Anna arzularını gerçəkləşdirirdi.
Axşamlar bütün ailə eyvanda toplaşırdı. Şam yeməkləri sakit, isti bir atmosferdə keçirdi. Viktor onların həyatının bir parçasına çevrildi.
O və Anna dost oldular. Tez-tez birgə bağda işləyir, ya da sadəcə sakitcə skamyada oturub günbatanı izləyirdilər.
— Bilirsən, Anna — bir dəfə demişdi — parkdakı o günə görə taleyə minnətdaram. Sən həm mənə, həm də oğluma xoşbəxtlik bəxş etdin.
Anna tez-tez o günə qayıdırdı düşüncələrində. Kəskin külək, azmış qoca, dayanmaq qərarı… Hər şey o zaman dəyişmişdi.
Bəzən hər şey bir sadə, xeyirxah hərəkətlə başlayır. Və bu kifayətdir ki, həyat yeni bir yol alsın.
